สวัสดีครับ ผมไผ่ครับมาเขียนเรื่องราวตอนประถมโดยรวมให้อ่านกัน
ตอน ประถมนั้นผมอยู่โรงเรียน อนุบาล จ.ราชบุรี เป็นเด็กที่เกรดและคะแนนไม่ได้ดีอะไรนักแต่ก็ไม่ได้แย่อะไรประมาณกลางๆของ ห้องที่อยู่ จบมาด้วยเกรด3กว่าซึ่งถือว่าน้อยพอสมควรสำหรับโรงเรียนของผม ห้องที่ผมอยู่ตั้งแต่ป.1ถึงป.6คือ1/1 2/1 3/5 4/2 5/7และ6/7ครับตอนนั้นมีเพื่อนสนิทมากๆอยู่กลุ่มหนึ่งมีอยู่ด้วยกันรวมผมแล้ว มี4คน ตอนนี้เจอกันบ่อยๆแค่2เพราะอีกคนไปเรียนคนละโรงเรียน ในช่วงป.4 มีเพื่อนผมชื่อโอ๊ตหนึ่งในกลุ่มเพื่อนสนิทของผม เขาค่อนข้างอัธยาศัยดี และเสน่ห์แรงทั้งที่หน้่าตาก็ไม่ได้ดีซักเท่าไหร่นัก (หรือว่ามองผิดไป) ผิวสีคล้ำๆแต่ยังขาวกว่าผม (เศร้าใจเกิดมาตัวดำ) มีผู้หญิงมาติดครั้งละราย2รายสับรางเก่งน้อยถึงมากที่สุด (ตามช่วงเวลา) เป็นพวกโลลิค่อน (กินเด็กอ่ะ) พอสมควรเพราะผู้หญิงแต่ละคนที่จีบจะอายุน้อยกว่าอย่างน้อย1ปี นัทเพื่อนสนิทคนที่2 เป็นพวกชายที่...ค่อนข้างสำอาง ขาว เตี้ย ตาตี่ ฟันเหยิน พูดไว (เฉพาะตอนด่า) ชนิดฟังไม่ทัน (ก็ดีแล้ว) ย้ายกลุ่มเป็นพัก ซึ่งกลุ่มที่ย้ายไปเป็นกลุ่ม พวกที่ ชายกไม่ใช่หญิงก็ไม่ใช่ แต่ในตอนนี้นัทเพื่อนผมคนนี้เป็นชายแน่นอนแล้ว คนสุดท้ายชื่อปุ๊กปิ๊ค (ปิคนิค) เป็นชายร่างท้วม (หรืออ้วนก็ไม่แน่ใจ) ผิวขาว ปากว่าตาขยิบ (คือว่าขยิบจริงนะ ตาเขาจะกระพริบเกือบตลอดเวลา) โทรศัพท์คลิปเยอะมาก เน้นว่าเยอะมาก บ้านของเขาอยู่ใกล้ๆกับโรงเรียนแต่ว่ามาโรงเรียนพร้อมๆกับผมซึ่งถึงโรงเรียน เกือบเข้าแถวตอน8โมง เป็นพวกที่ร้อนเงินพอสมควรประมาณว่าใครให้เอาหมด
มี วันหนึ่งเพื่อนผม โอ๊ต และผมกลับบ้านช้าจนเวลาเย็นพอสมควร เขาได้ไปพูดท้าทายผีสางที่ห้องเรียนผมว่า "ถ้ามีจริงนะ ปรากฏตัวให้เห็นหน่อยซิ" เขาพูดออกมาเหมือนตะโกนชนิดที่ว่าอยู่ห่างกัน3ห้องเรียนยังได้ยินชัดเจน และบรรยากาศรอบที่ผมรู้สึกก็เริ่มเปลี่ยนไปอากาศเย็นขึ้นจนสังเกตุได้ เมื่อเป็นดังนั้นโอ๊ตจึงชวนผมลงมาจากอาคารเรียนกันทีระหว่างที่ลงจากบันได เขาก็ทำท่าเหมือนหายใจไม่ออกแล้วรีบวิ่งออกมาผมจึงวิ่งตามด้วยความหวาดผวา ด้วยความที่เป็นคนที่กลัวเรื่องพวกนี้อยู่แล้วจึงไม่กล้าอยู่คนเดียวในที่ ส่อต่อการเจอบางอย่างที่ไม่ควรเจอ พอโอ๊ตออกมาจากอาคารเขาก็บอกผมว่าเหมือนโดนบีบคอ ผมจึงชวนกันกับโอ๊ตให้กลับบ้านแล้วแยกทางกันที่หน้าโรงเรียน ไม่แน่ใจว่ากี่วันถัดมา ฝนตกค่อนข้างหนักโอ๊ตก็เป็นอาการเดิมอีกครั้ง และครั้งนี้เป็นในยามเช้าก่อนเข้าแถวเมื่อมาถึงแถวเพื่อนถามว่าเป็นอะไรมา โอ๊ตบอกว่าเหมือนหายใจไม่ค่อยออก แล้วมีเพื่อนคนหนึ่งสังเกตุเห็นรอยมือขนาดที่ค่อนข้างใหญ่ที่คอซึ่งบางที อย่างจะใหญ่กว่ามือผมด้วยซ้ำ จนในที่สุดโอ๊ตเขาก็ยอมไปขอขมาและเรื่องที่เกิดขึ้นก็หายไปเหมือนกับฝันที่ ไม่เคยเกิดขึ้นเลยเหลืออยู่เพียงในความทรงจำของเราเพียงเท่านั้น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น